Wspomnienia Młodego Malfoy'a: Part.8.1

Zapraszam na Rozdział 8.1 Wspomnień Młodego Malfoy'a. 
W którym nasi bohaterowie nadrobią stracony rok nauki w Hogwarcie.

Życzę miłego czytania!

***

Muzyka w Tle: Alice Cooper - Poison

Rozdział VIII.I: Rozdział do poprawy, ale jeżeli masz ochotę, to możesz przeczytać :) 

_________________________________________________________________________________________________________________

Jeśli myśleliście, że to był koniec moich lamentów, to muszę was rozczarować.. To nie był koniec.. Tym razem jednak postanowiłem wam pokazać moje wspomnienia w Myślodsiewnii. Ponieważ samo opowiadanie tego od początku zajęło by sporo czasu, z resztą sami się o tym już przekonaliście.

*****

Od pamiętnej bitwy o Hogwart minęły dwa miesiące. Od tamtej pory siedzę z matką w rodzinnej posiadłości we Francji, gdyż Malfoy Manor zostało zabrane przez Ministerstwo. Ojciec z powrotem trafił do Azkabanu, a ja czekam na wyrok. Do tego czasu rzucono na mnie zaklęcie uniemożliwiające mi nawet wyjście na ogród. Byłem uziemiony. Nie mogłem zrobić nic, nic poza myśleniem o utracie ukochanego…

Gdy zamykam oczy widzę jak moja miłość zostaje mi odebrana, a ja nawet nie kiwnąłem palcem, by ją odzyskać. W sumie, to nawet nie było czego odzyskiwać, Potter wyraźnie dał mi do zrozumienia, że nic do mnie nie czuje..

Nie mam już na nic sił. Jedyne co chciałem, to w końcu odpokutować za swoje czyny jako śmierciozerca.

Tak, byłem gotowy na Azkaban. Nie miałem się co oszukiwać, że jakimś trafem uda mi się ominąć kary.  Czekałem i czekałem aż pewnego poranka do drzwi zapukał ciemnoskóry urzędnik - Kingsley Shacklebolt. Po upadku Gada objął on tymczasowe stanowisko Ministra Magii, wiec zdziwiło mnie, że to właśnie On miał odprowadzić mnie do Azkabanu.

- Witam Panią. Pani Malfoy – Przywitał się uprzejmie jak dyby nigdy nic po czym spojrzał na mnie – Panie Malfoy – Kiwnął głową w powitalnym geście

- Witam Panie Shacklebolt – Przywitała się, a następnie przeszła do rzeczy - Rozumiem, że wyrok już zapadł…

- Przykro mi. Decyzja już została podjęta – Powiedział z poważną miną podszedł do mnie. Przełknąłem głośno ślinę i powiedziałem

– Jestem gotowy ponieść wszelkie konsekwencje za moje czyny… - Starałem się być twardy przygotowując ręce, aby założył mi kajdanki. Ten tylko popatrzył się na mnie jak na wariata i rzekł

- Ma Pan niezwykłe szczęście Panie Malfoy, nie wielu z byłych popleczników Voldemorta dostało wyrok ułaskawiający – Powiedziawszy to wręczył mi kopertę, a gdy ją chciałem wziąć cofną ją mówiąc – Ktoś nad Panem czuwa, proszę nie zmarnować tej szansy – i znów wręczył mi kopertę tym razem dając mi ją do ręki

- Jak to ułaskawiający ? – Szybko otworzyłem kopertę i czytałem co było w niej napisane.

- Zaznanie dwóch osób bardzo Panu pomogło. Poza tym nie brał Pan udziału w  żadnych ze znanych nam działań poza Bitwą o Hogwart – Odkrzyknął wyjmując różdżkę, machną ją mrucząc coś pod nosem - Od dnia dzisiejszego zostało ściągnięte zaklęcie alarmowe. Może Pan już poruszać się swobodnie.

- Kogo były te zeznania i co z Malfoy Manor? – Spojrzałem na urzędnika trzymając zaciśnięty list w dłoni

- Przykro mi, ale osoby te prosiły o anonimowość. Nie mogę Panu powiedzieć. Odnośnie Pańskiego domu.. jeszcze się nim nie zajęliśmy, na chwilę obecną ciągle łapiemy pozostałych Śmierciożerców. Jeśli nie ma Pan więcej pytań, to pójdę już. Mam jeszcze kilka ważnych spraw do załatwienia – Odchodząc pożegnał moją matkę i wyszedł. Jak tylko drzwi się zamknęły matka podeszła do mnie i wzięła ode mnie list i spytała – Co zamierzasz teraz zrobić? – patrzyła się  na mnie

- Nie wiem… Jak dla mnie mógłbym trafić do Azkabanu – Nie skomentowała tego, a ja natomiast wróciłem do pokoju i mimo wolności tak właśnie spędziłem popołudnie, gdyż nie miałem ochoty na świętowanie. Następnego dnia, gdy się obudziłem poszedłem prosto do salonu, przywitałem matkę, wziąłem Proroka Codziennego i rozsiadłem się na fotelu. Tematem dnia było moje uniewinnienie oraz coś o Hogwacie. Raczej nie interesowało mnie co Pisano na mój temat wiec otworzyłem ją na artykule związanym ze szkołą. Pominąłem wstęp i od razu zacząłem czytać główną część artykułu

‘‘[..]Szkoła Magii i Czarodziejstwa Hogwart, czyli miejsce gdzie nie dawno został pokonany groźny czarnoksiężnik znów otwiera swoje bramy dla starych oraz dla nowych uczniów.  Dyrektor – Minewra Mcgonagall, zapewnia rodziców, że ich dzieci będą w nim bezpieczne. Według źródeł do szkoły mogą wrócić także roczniki, które nie ukończyły edukacji. Według informatorów listy zostały wysłane dwa dni wcześniej […]’’

Po tym zdaniu rzuciłem gazetę na stół po czym usłyszałem głos matki - Pójdziesz? – Zapytała nawet nie  spoglądają w moją stronę..

- Wątpię, aby ktoś chciał byłego Śmierciozercę w Hogwarcie.. Już pierwszego dnia Dyrektorka dostanie listy od rodziców mówiące o usunięciu mnie ze szkoły. Poza tym nie dostałem listu, wiec o czym tu w ogóle mowa – Wstała, podeszła do stołu wzięła list i mi go podała 
– Dzisiaj rano przyszedł - następnie wróciła na swoje miejsce. Wziąłem głęboki wdech, otworzyłem kopertę i przeczytałem cicho

 Drogi Panie Malfoy.

Związku z Pańskim uniewinnieniem chciałabym zaprosić Pana do nadrobienia Pańskiego siódmego roku w 
Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Mam nadzieje, że przyjmie Pan to zaproszenie.

W każdym bądź razie dołączam listę niezbędnych książek i wyposażenia.

Rok szkolny zacznie się tak jak zwykle 1 Września.

Pańskiej sowy oczekuję najpóźniej do 31 Lipca.

Z poważaniem Dyrektor Szkoły

Magii i czarodziejstwa Hogwart

Minewra McGonagall

Spojrzałem na datę. Mieliśmy 30 Lipca, czyli było za późno. Z Francji do Hogwartu sowa będzie lecieć dwa dni. W sumie i tak nie zamierzałem się tam pojawić. Patrzyłem się na list i później stwierdziłem

- Nie zdążę odesłać sowy, poza tym i tak nie zamierzam tam wracać – Odłożyłem list z powrotem na stół.

- Czyli nie potrzebnie ją wysłałam. – Popatrzyłem się na nią z pytającym wyrazem twarzy – Widziałam, że będziesz się nad tym zastanawiał, wiec wysłałam za Ciebie. Wyjaśniłam w nim również, dlaczego tak późno. Myślę, że Dyrektor McGonagall zrozumie

- Czemu to zrobiłaś? Wiesz, że nie będę tam mile widziany, poza tym On tam będzie… - Głos mi się łamał. Nie mogłem uwierzyć w to, że zrobiła nie pytając mnie o zdanie

- Wiem. Może to dla was jest szansa, a resztą bym się nie przejmowała – Powiedziała łagodnym tonem  

- Nie ma jej! Wybrał ją, nie mnie… Straciłem go już w czwartej klasie – Mówiłem ochrypłym głosem

 - A mimo wszystko nie potrafisz o nim zapomnieć. Nawet jeszcze nic nie zrobiłeś..– Przerwałem jej

- Zrobiłem! Powiedziałem co czuję, a mimo wszystko zostawił mnie jak wtedy. Oto jego odpowiedź – Wiedziałem, że nie powinienem się tak unosić, ale mimo wszystko dalej było świeże i zbyt bolesne - Nie ma już szansy, a ja chce się w końcu pozbierać - dodałem

- Tego się nie dowiesz, póki sam nie przekonasz w stu procentach… Przemyśl to, poza tym to będzie idealna okazja, aby zająć czymś myśli zamiast się zadręczać. Nie musisz zjawiać się na początku roku, zawsze możesz pojawić się na drugi lub trzeci dzień. Uprzedziłam już o tym w liście Panią Profesor - Powiedziawszy to odeszła jak zawsze zostawiając mnie rozdartego… Jedna strona podpowiadała mi, że ma rację, a druga…. cóż druga… była zupełnie odwrotna… Tak mijały dni, a jako iż nie miałem odwagi wyjść z domu kazałem skrzatom iść kupić potrzebne materiały. Problemem stanowiła różdżka… nie miałem swojej, a matki ostatni raz widziałem w Pokoju Życzeń podczas bitwy… co znaczyło, że została spalona.

Zakapturzony poszedłem do pierwszego lepszego sklepu z różdżkami we Francji. Nie powiem, że właściciel sklepu ucieszył się na mój widok. Zanim znalazłem w miarę odpowiednią różdżkę przez ten czas musiałem znieść to mordercze spojrzenie właściciela. Kiedy zapłaciłem szybko wróciłem do domu, gdzie czułem się bezpiecznie - Cóż chyba muszę się do tego przyzwyczaić – Pomyślałem.

Nastał 30 Sierpnia, sam nawet nie wiem, kiedy to zleciało. Miałem zatrzymać się u Pansy.

Pod wieczór byłem przygotowany, więc wziąłem swój kufer. Matka czekała na mnie już przy kominku uśmiechając się życzliwie – Pamiętaj, że zawsze możesz wrócić wcześniej - Powiedziała, a później dodała – Będzie dobrze, zobaczysz - I chwilę po tych słowach znalazłem się u Pansy w salonie witając jej rodziców, następnie wyszli zostawiając nas samych. 

- Dracuś - Skoczyła przytulając mnie - Dobrze cie widzieć - Trzeba było przyznać, że jaka by

wnerwiająca nie była, to zawsze mogłem na nią liczyć.

- Ciebie również –  Położyłem kufer.

Jako, że było późno nie było okazji porozmawiać, więc przełożyliśmy rozmowę na następny dzień.

Następnego dnia rano, gdy się obudziłem zeszedłem do salonu. Rodzice Pansy gdzieś wyszli, wiec mieliśmy całe popołudnie dla siebie

- Witam – Przywitałem się wchodząc do salonu – Jak tam ? – Spytałem siadając naprzeciwko niej.

- Dobrze, a nawet bardzo – uśmiechnęła się po czym ona zapytała – A jak się ty trzymasz ? – Dobrze wiedziałem o co jej chodzi. Może nie zna mnie tak dobrze jak matka, ale wiedziała, że było mi ciężko.

- Jakoś… Nie wylewam już z siebie łez od miesiąca, więc chyba jest dobrze – Nie kłamałem jednak, gdy zamykam oczy widzę Harry’ego i tą głupią rudą małpę całujących się… wtedy najbardziej żałuję, że nie zabiłem tej małej rudej wiedźmy, kiedy tylko nadarzyła się mi okazja..

- Oj zobaczysz znajdziesz sobie kogoś lepszego niż Potter – Chyba sama nie wierzyła w te słowa

- A wiesz może… co się z nim dzieje? – Spytałem z gulą w gardle i łamiącym się głosem

- Prawdę mówiąc, to nie. Wiem, tyle że wraca do Hogwartu oraz parę plotek od Millicenty - Powiedziała lekko obojętnym tonem.

- Jakich plotek? – Spytałem nie wierząc, że interesują mnie jakiekolwiek plotki

- Wiesz… po wojnie Millicenta zakolegowała się z Luną. Właściwie każdy jakoś przełamał bariery i przestał zwracać uwagę, kto z jakiego domu pochodzi.. Poza Weasley’em, tego człowieka nie da się lubić. Wracając do tematu. Millicenta słyszała od Luny, że Weasley i Potter często się kłócą. Dokładnie, to od miesiąca – Popatrzyłem na nią uważnie z zainteresowaniem - Ruda twierdzi, że Harry dalej kogoś ma.. znaczy się myśli o kimś innym. Jednak dla mnie to nie dorzeczne. Ok.. Była Chang, ale skończyło się na pocałunku. Później jakoś to umilkło, a bliznowaty zajął się sprawami związanymi z Voldkiem, wiec czysto teoretycznie nie miał zbytnio jak.. W sumie jeszcze przed wojną słyszałam pewne pogłoski od jakiegoś Gryfona z niższych klas, który lunatykuje, że… - Traciłem przez te szczegóły cierpliwość, więc przerwałem jej nim zdążyła dokończyć

- Przejdziesz do rzeczy, czy nie? Wiesz jakoś nie obchodzi mnie, że jakiś pierwszak lunatykuje…  

- Rany, coś ty taki zgryźliwy, a może tobie chyba już przeszło co.. ? – Popatrzyła na mnie uważnie – A nie zdawało mi się. Wolałam ciebie chyba histeryzującego w tej Sali, byłeś przynajmniej mniej wredny i bardziej ludzki.. chociaż powiedziałabym, że... – Popatrzyłem się na nią spod byka z miną pytającą ''Skończyłaś już'', po czym spoważniała – Rany, ale ty wredny jesteś – Podsumowała, a ja natomiast wywróciłem oczyma

– Jestem wredny z natury, powinnaś już o tym wiedzieć, to jak skończysz tą cudną przypowieść o lunatyku z Gryffindoru, czy temat zamknięty ? – Spytałem. Ona tylko westchnęła i dokończyła

-.. mówił, że Potter wymykał się z wieży przed północą. Tyle że to nie możliwe, bo z kim...Chociaż… Czekaj… Chyba, że… Ty… On… - Spojrzała na mnie znacząco, po czym krzyknęła - Na Brodę Merlina! To z nim się spotykałeś! 

- Brawo detektywie, chcesz medal? Myślałaś, że co? Wzięło mnie na Pottera przez platoniczne zauroczenie?

 - Nie – Naburmuszyła się jak małe dziecko – Ale to było zastanawiające… Podsumowując. Ruda jest na przegranej pozycji.

 - Według plotek wariatki, która myśli, gnębicośtam istnieje.. – Popatrzyła na mnie, wzięła wdech

- Cóż… Było nie zaszywać się we Francji i niczego nie wiedzieć – Powiedziała spokojnym tonem.

- Tak się składa moja droga, że to dopiero drugie wyjście od czasu aresztu. Wybacz, że nie jestem na czasie – Byłem wściekły. Dobrze wiedziała o tym, a  gazety pewnie nie szczędziły o tym pisać.

- No już, już. Złość piękności szkodzi, a jeśli masz się brać z powrotem za Pottera, to lepiej żebyś nie wyglądał przy nim jak człowiek z Nokturnu – I na chwilę odleciała

- Pansy.. Pansy.. Parkinson – Krzyknąłem wyrywając ją przy tym z transu. Następnie spojrzała na mnie pytająco – Odleciałaś... Czemu miałbym wyglądać jak jeden z tych żebraków z ulicy? – Spytałem z nie ukrywaną ciekawością. 

- Zobaczysz. Masz sporo do nadrobienia. Zaczynając od tego, że kończę z udawaniem zakochanej w tobie kretynki – Następnie posłała mi wzrok typu ''Proszę zapytaj''. Westchnąłem

- Aha, ok. A skoro patrzysz na mnie wzrokiem pt. ''proszę zapytaj czemu, a jak tego nie zrobisz, to i tak ci powiem''. To więc pytam. Czemu? - Zadowolona z życia uśmiechnęła się

- Ponieważ Teo będzie zazdrosny –  Powiedziała z słodkim uśmieszkiem

- Poważnie Ty i Nott ? – Szczerze mówiąc jakoś specjalnie zaskoczony nie byłem. Natomiast później dodałem - Biedny Teodor – Nie skomentowała tego, ale mruknęła za to

 -  Biedy to jest Potter. Poważnie… jak można być takim upierdliwcem jak Ruda – Spojrzała na mnie – Nie ważne… - Zrobiła krótką przerwę po czym dodała mrucząc pod nosem – Ten to ma szczęście…

- Co mam przez to rozumieć? – Patrzyłem na nią z miną mówiącą, że mam ochotę ją zamordować

- Nie ważne – Odpowiedziała bez zastanowienia - Uważam, że on nie jest z nią szczęśliwy.. Może..

- Przestań! – Krzyknąłem przerywając jej… zacisnąłem dłoń w pięść i uderzyłem nią w blat stołu - Przestań.. - powiedziałem już cichym głosem, a później dodałem - Chcę tylko zaliczyć ten rok, dla matki…

- Ok. – Powiedziała uśmiechając się lekko, po czym dodała – Damy radę.

Dalej żadnych z tych tematów nie zostało więcej poruszone. Rozmawialiśmy tak przez cały ranek, a popołudniu przyszła reszta naszej świty. Pansy musiała pewnie im powiedzieć, żeby nie poruszać tematu wojny, a przede wszystkim Pottera. Tak nam minął dzień.  Następnego dnia obudziłem się wyjątkowo wcześnie, właściwie przez stres związany z tym dniem w cale nie mogłem zasnąć. Musiałem nastawić się na komentarze, czy nawet pogróżki. Nim się spostrzegłem był czas na wyjście. Gdy tylko pojawiłem się na peronie, starałem się być dumny, kiedy każdy spoglądał z moją stronę . Jednak przerosło mnie to i chciałem się wycofać, ale Pansy zaciągnęła mnie do przedziału z szybkością błyskawicy. Nie zdążyłem nawet rozglądnąć się, kto się pojawił, choć z drugiej strony może i było to lepiej. 

Droga do Hogwartu dłużyła mi się nie miłosiernie, wiec postanowiłem się zdrzemnąć po źle przespanej nocy. Pansy obudziła mnie mówiąc, że już prawie jesteśmy i kazała mi się przebrać w szatę. Sama już ją miała na sobie.

Kiedy skończyłem się przebierać wyszedłem z przedziału, a później na peron słysząc szmer komentarzy. Starłem się je ignorować. Jednak najgłośniejszy z nich należał do Weasley'a

- Mam nadzieje, że twoje ułaskawienie to tylko głupi żart Malfoy. W cale się nie zdziwię, aż w końcu po ciebie przyjdą – Milczałem – Spójrzcie na niego jaki potulny. W końcu zabrakło języka w gębie, co ? - Już chciałem mu odpowiedzieć, że milczę tylko po to żeby nie zarazić się od niego głupotą, ale usłyszałem dziewczęcy krzyk 

- Ronaldzie Biliusie Wesley! – a zaraz później przepchała się przez tłum Hermiona Granger – Dałbyś wreszcie z tym spokój. Nie bez powodu go ułaskawili – Ostatnie zdanie powiedziała ściszonym głosem

- Dostał ułaskawienie dlatego, że… - Nie dokończył ponieważ spojrzała na niego spod byka – Nie ważne… - Odszedł naburmuszony, a ona tylko westchnęła. Natomiast ja postanowiłem odejść, gdy nagle Granger zawołała mnie

– Malfoy… - Popatrzyła na mnie - nie przejmuj się nim – Uśmiechnęła się lekko, a ja poczułem się zmieszany. Nie chciałem litości, a już na pewnie nie chciałem jej od niej. Na koniec dodała jeszcze - a i  Profesor McGonagall oczekuje Ciebie przed ucztą w jej gabinecie – Skinąłem tylko głową, dając jej znak, że przyjąłem to do wiadomości i w tym samym momencie ruszyłem prosto do  gabinetu dyrektora. Gdy dotarłem do korytarza Chimery schody już na mnie czekały. Nie miałem co się zastanawiać, więc wszedłem od razu.  W gabinecie nic praktycznie się nie zmieniło.

- Chciała mnie Pani widzieć – Powiedziałem i podszedłem do biurka, czekając aż w końcu się pojawi..

- Witam Pana. Panie Malfoy. Cieszy mnie, to że zdecydował się Pan  pojawić – Ruszyła szybkim krokiem po czym usiadła za biurkiem

- Właściwie to … - Spojrzała na mnie uważnie – Nie ważne.. Chciała mnie Pani widzieć

- Owszem – Przeszła od razu do rzeczy - Wiele osób pewnie będzie miało do Pana żal za wcześniejsze wydarzenia. Myślę, że nawet będą próbować się w pewien sposób mścić, dlatego też… - Przerwałem jej

- Dlatego, też z całym szacunkiem nie potrzebnie wysyłała mi Pani list… - Powiedziałem podniesionym tonem.

- Da mi Pan dokończyć? – Spojrzała na mnie, a ja kiwnąłem dając jej możliwość dokończenia swojej wypowiedzi.. – Dlatego też za namową pewnej osoby postanowiłam dać Panu funkcję Prefekta, którą będzie Pan dzielił z Panną Parkinson – Podała mi plakietkę – Zna już Pan obowiązki oraz wszelkie korzyści idące z tą funkcją, chyba że potrzebuje Pan ich przypomnienia – Spojrzała na mnie

- Znam, ale .. – Zaciąłem się

- W takim razie jutro Pan Potter lub Panna Granger poda Panu oraz Pannie Parkinson hasło do łazienki prefektów oraz kilka dodatkowych informacji, a teraz może Pan już iść. Uczta powitalna zaraz się zacznie – Na koniec rzuciłem jej dowiedzenia i odszedłem czując jak odprowadza mnie wzrokiem.

Uczta powitalna jak zwykle była huczna, a ja mimo wszystko czułem na sobie morderczy wzrok wiewióra. Starałem się go ignorować

- Głupi rudzielec – Napomknęła Pansy wtulając się w ramię Teodora – Nie przejmuj się nim

- Właśnie – Skomentował Zabini – Zaraz Granger doprowadzi go do porządku – Spojrzał na stół Gryffingdoru – Ooo już to zrobiła, a nie zaraz… z kim się on tam wykłóca.. Nie widzę. Ej Crabbe weź głowę na dół, bo nic nie widzę.. – Zanim jednak do Crabbe’a dotarło było już za późno. – No wielkie dzięki..  taka afera przy stole lwów, a ty tym swoim łbem widoki zasłaniasz..

- A co ja jestem winny ? – Spytał z pełnymi ustami, nieświadomy niczego,

- Teraz już niczego – Odpowiedział ciemnoskóry chłopak po czym zajął się z powrotem swoim talerzem. Natomiast ja męczyłem dalej kanapkę czując na sobie czyś wzrok, lecz gdy spojrzałem się na stół naprzeciwko wiewiór był całkowicie pochłonięty, pochłanianiem zawartości talerzy. Cóż może mi się wydaje - Pomyślałem i dalej męczyłem kanapkę aż w końcu usłyszałem komentarz Zabini'ego

- Raju… Zlituj się nad tą kanapką – Spojrzałem na niego pytająco i już chciałem mu powiedzieć, aby zajął się sobą gdy nagle Pansy dołączyła

- Nie ma co mu jej wpychać na siłę, u mnie w domu też ledwo zjadł cokolwiek. Zgłodnieje w końcu to zacznie jeść – Zaświegotała dziewczyna 

- No – Zaczął Crabbe mając pełną buzię. Przełknął -  przecież Malfoy to Drań bez litości, więc i kanapkę musi męczyć – Wszyscy oprócz mnie automatycznie spojrzeli na Crabbe’a z minami zwiastującymi dla niego jakieś nieszczęście, a później na mnie. Po jego komentarzu już całkowicie odechciało mi się jeść, wiec odłożyłem kanapkę na talerz, burknąłem coś o tym, że nie jestem głodny i ruszyłem w stronę drzwi. Zanim jednak odszedłem zdołałem usłyszeć jak naskakują na Crabbe’a oraz dalej czułem na sobie czyjeś spojrzenie. Gdy dotarłem do dormitorium pierwszą rzeczą, którą zrobiłem to przebrałem się w piżamę i poszedłem spać.

Następnego dnia Pansy czekała na mnie z moim planem zajęć. Pierwsze były eliksiry na szczęście z Krukonami, choć nie wiedziałem czy się cieszyć, czy płakać. Tak czy owak zrezygnowałem z śniadania, nie widziałem po prostu sensu schodzić tam skoro i tak ze stresu skręcało mnie w żołądku. Postanowiłem wiec, że pójdę od razu pod salę. Pół godziny później zaczął się zbierać tłum, widziałem jak Pansy wraz z pozostałymi szła w moim kierunki. Chwilkę później, gdy podeszła podała mi pod nos kanapkę – Masz – Powiedziała surowym tonem – Wczoraj ci jeszcze darowałam, ale dzisiaj to już przesada – Od niechcenia wziąłem od niej kanapkę i zacząłem przeżuwać – I żeby to mi było ostatni raz – Połknąłem

- Mówisz jak moja matka –  Powiedziałem patrząc się z obrzydzeniem na kanapkę

- Dostałam od niej sowę. Rozumiem, że jest ciężko, ale nie przesadzaj. Każdy miał nie raz złamane serce – Mówiła szeptem, a gdy chciałem to skomentować dodała – Rozumiem, że stanowisz dziwną część populacji, która zakochuje się raz na całe życie, ale tak nie można – Słuchałem jej biorąc kolejnego kęsa

- Zadowolona? – Spytałem, gdy połknąłem

- I to jak – Uśmiechnęła się triumfalnie, a w miedzy czasie doszedł do nas Teodor

- Eh.. mam wrażenie, że dba o ciebie lepiej niż o mnie… Czy mam być zazdrosny – Spokojnie spojrzałem na niego bez żadnych emocji.  Choć ciekawiło mnie, czy on wiedział o mojej orientacji, lub co gorsza o Potterze. Jednak odpowiedziałem mu z kpiącym uśmieszkiem na twarzy

- Uwierz mi Teodorze jak by Pansy była w moim typie nawet by na ciebie nie spojrzała – Wziąłem kolejnego kęsa kanapki, a wszyscy się na mnie popatrzyli jak by właśnie cud się ziścił, a jako że w buzi miałem zawartość kanapki posłałem im spojrzenie ''Co się tak gapicie''. Nic nie odpowiedzieli. Później, gdy ja połknąłem. Spytałem się

- Mam coś na twarzy, czy któreś mnie oświeci o co wam chodzi? – I nim się spostrzegłem zjadłem, to co przyniosła mi Pansy

- Nie.. Nic, tylko znów jesteś sobą – Powiedział czarnoskóry chłopak, a zaraz później reszta zaczęła pytać Pansy, czy czegoś mi do tej kanapki nie dosypała. Natomiast ja cieszyłem się, że kupili to co im tak z łatwością sprzedałem, czyli aroganckiego i pewnego siebie Malfoy'a.

Lekcje minęły o dziwo spokojnie. Pansy w końcu przestała mnie niańczyć, co było niezwykle pocieszające. Po zajęciach, w pokoju wspólnym leżało kilka listów zaadresowanych do mnie. Nie było nadawcy, gdyż odkąd sowy były przechwytywane najlepszym sposobem na komunikacje było zaklęcie. Otworzyłem jeden z nich i przeczytałem zawartość, a resztę spaliłem nawet nie patrząc. Próbowałem się uspokoić, sam dobrze wiedziałem, że tak będzie, a mimo wszystko byłem zdenerwowany, co nie uszło uwadze Pansy

- Co to za listy ? – Spytała zaciekawiona. Ukryłem list za plecami.

- Namolne fanki. Piszą to jak lubią niegrzecznych chłopców i że chcą się ze mną umówić. Poważnie powinny się leczyć – Skłamałem Mówiąc to tym swoim aroganckim tonem

- Aha… Przeczytaj co dokładnie napisały, pośmiejemy się razem – Wstała i ruszyła w moim kierunku.

- Po co mam ci zawracać nimi głowę – Cofałem się do tyłu, ale usłyszałem tylko ''Puff'' i chwilę później wyrwała mi list. Czytając go na głos

- ''Powinieneś gnić w Azkabanie''. Dość oryginalnie, ile takich listów od fanek jeszcze dostałeś? – Milczałem – Draco…

- Nie wiem. Od razu spaliłem resztę

- Zgłoś to… - Popatrzyłem się na nią – Zrobisz to ? – Spojrzała na mnie uważnie

- Tak, zrobię.. – Oczywiście kłamałem

- Kiepsko ostatnio kłamiesz, a właśnie przedstawienie przed eliksirami równie świetne, ale mnie nie przekonałeś – Popatrzyłem się z niedowierzaniem – No i co się tak patrzysz? Znam cię lepiej niż myślisz – Prychnąłem.

Oczywiście mimo namolnego paplania nie zgłosiłem tego ani razu, a listy od razu trafiały do spalenia. Tak mniej więcej minęły kolejne tygodnie i nadszedł ten nie wdzięczny dzień bycia prefektem, czyli moja kolej obchodu. Wziąłem więc różdżkę, choć równie dobrze mógłbym jej nie mieć. Przechodziłem się po korytarzach mając nadzieję, że nikogo nie spotkam – Heh.. niezła ironia losu – Pomyślałem – Jeszcze dwa lata temu wręcz skakał bym wręcz z radości, ale teraz. – Przystanąłem na chwilę po czym znowu ruszyłem.

Niestety szczęście omija mnie szerokim łukiem. Idąc głównym korytarzem widziałem dwóch uczniów. W sumie było mi wszystko jedno, nawet zamierzałem przymknąć na to oko, gdyby nie fakt, że znęcali się najwyraźniej na jakimś pierwszaku. Wziąłem wdech i zainterweniowałem

- Ej.. co się tam wyprawia - Krzyknąłem pewnym głosem i podszedłem z wyciągniętą różdżką

- Nic co mogło by Ciebie interesować Malfoy, możesz iść dalej – Zaśmiali się dalej trzymając przestraszonego chłopaka w powietrzu

- Czyżby? Bo ja twierdzę zupełnie coś innego. No już opuścić go na dół i zmiatać do swoich dormitoriów, to puszczę to w niepamięć  i nie wyciągniecie żadnych konsekwencji

- A jeśli nie, to co ? Potraktujesz nas Crucio lub Avadą Śmierciojadzie? Przez twoich koleszków cały dom w rozsypce, a rodzice nie żyją – Opuścił chłopaka i skierował swoją różdżkę na mnie kontynuując – Pomyśl, co pomyśli o mnie moja siostra, gdy się dowie, że jej brat jest w jednej szkole z jedną z tych kanalii – Chłopak zbliżał się do mnie co raz bliżej, a drugi starał się go uspokoić, ale ten zdążył mnie rozbroić szybciej niż moja przeklęta różdżka mnie posłuchała. Cofałem się dopóki ściana mnie nie zatrzymała. Myślałem, że już po mnie, gdy nagle usłyszałem Jego głos. Poszedł do nas z groźną miną oraz różdżką w ręce

- Co się tu się dzieje ? - Spojrzał na mnie, a ja milcząc nakierowałem go spojrzeniem na tamtą dwójkę – Co  tu robicie po ciszy nocnej? - Milczeli – Gadać! - Był wściekły, natomiast dwoje Puchonów zaczęło coś bełkotać pod nosem. Starał się coś zrozumieć, lecz tracił już cierpliwość do nich wiec powiedział tylko ''- 120 punktów od Hufflepuff''. Tamci byli oburzeni. Spytali się wiec za co, a on zaczął wyliczać : - 10 za opuszczenie dormitorium po ciszy nocnej, - 50, za groźby wobec prefekta od każdego z was – Puchoni popatrzyli na siebie, wyraźnie dając do zrozumienia, że nie zgadzają się z tym. Potter tylko spojrzał na nich i dodał podniesionym i pewnym głosem -  jeśli zaraz nie znajdziecie się w łóżkach odbiorę wam kolejne sto – W końcu zrezygnowani uciekli aż się za nimi kurzyło. On natomiast tylko westchnął mamrocząc coś o tym, że to dzisiaj kolejne ujemne punkty. Ja chciałem uciec cichaczem, gdy nagle usłyszałem – Nie. Tak. Szybko. Malfoy… - Spojrzał na mnie – Możesz mi wyjaśnić co to było? – Spytał.

- To co widziałeś Potter. Tak kończy taki Śmierciojad jak ja.. a teraz jeśli pozwolisz pozbieram resztki pozostałej mi jeszcze godności i skończę swój obchód – Powiedziawszy to odwróciłem się i ruszyłem do przodu, gdy zorientowałem się, że nie wziąłem różdżki – Niech to szlak – Pomyślałem zatrzymując się.

- Nie zapomniałeś czegoś przypadkiem? – Spytał, a ja zacisnąłem zęby i wróciłem się po tą głupią różdżkę – Nie jest zła, ale jakoś chyba za sobą nie przepadacie – Oglądał ją od jednego końca do drugiego.

- Owszem, a teraz możesz mi ją oddać? Czy tą też zamierzasz mi zabrać – Wyciągnąłem rękę

- Właściwie, to chciałem… – Prychnąłem i przerwałem mu

– W nosie mam co chciałeś. Oddaj ją – Stałem z wyciągniętą ręką z determinacją na twarzy, choć jedynie o czym marzyłem, to ucieczka. Patrzył na mnie tymi swoimi zielonymi gałami, a ja czułem iż tracę grunt pod nogami. Jednak nie dałem tego po sobie poznać. On tylko popatrzył na mnie i zamiast oddać mi różdżkę wyciągnął z szaty pojemnik oraz wręczył mi go. Popatrzyłem się na niego

- Chciałem Ci ją oddać zaraz po uczcie, ale wyszedłeś wcześniej. Później zaś nie mogłem Cię złapać – Wziąłem od niego pudełko nawet nie podziękowawszy. Powiedziałem tylko

- Bynajmniej nie miałem ochoty być złapany zwłaszcza przez ciebie - Po czym ruszyłem w wcześniej odebranym kierunku cały czas czując na sobie jego wzrok. Chwilę później zatrzymałem się, przymknąłem oczy – Potter… – Nie odwróciwszy się wydukałem cicho – …Dziękuję – Następnie  ruszyłem dalej czują na sobie jego wzrok.  Od tamtego momentu nie mogłem się na niczym skupić, wiec od razu wróciłem do dormitorium. Serce waliło mi jak szalone. Znów czułem, że tracę kontrolę nad sobą. Wszedłem do pokoju wspólnego niczym błyskawica zdołałem jedynie usłyszeć pytanie Pansy dotyczące obchodu, ale nie zatrzymałem się. Pobiegłem do pokoju, wyciągnąłem kufer z szafy i zacząłem się pakować. W tym czasie słyszałem natarczywe pukanie. Nie odpowiedziałem, Pansy zaczęła krzyczeć

- Malfoy do cholery otwórz te cholerne drzwi! – Zaczęła w je walić

- Zostaw mnie! – Pakowałem się nawet nie trudząc się składaniem ubrań

- Kurwa! Otwieraj, jak nie to je wyważę ! – Zdenerwowała się i słyszałem jak wypowiada zaklęcie - Bombarda! – W drzwiach pojawiła się dziura, a przez nią przeszła wściekła Parkinson – Możesz mi wytłumaczyć, co ty odpierdalasz ? – Popatrzyła się na kufer – Wyjeżdżasz ? – Po czym odwróciła wzrok na mnie – Dlaczego?

- Jak widać. Nie mam zamiaru zostać tu ani chwili dłużej – Dalej zbierałem swoje rzeczy, lecz dziewczyna je rozpakowywała

- Mógłbyś chociaż powiedzieć dlaczego – Nie słuchałem jej, więc stanęła mi na drodze – Gadaj! Co się stało

- To, że byłem pieprzonym śmierciożercą. Powinienem gnić w Azkabanie, a nie udawać, że wszystko jest w porządku – Nie spojrzałem na Ina ani razu. Byłem gotowy do wyjścia, lecz ona nie dawała za wygraną

- Pytam się. Co się wydarzyło jak byłeś sprawdzać korytarze. Jeśli twój powód będzie dobry puszczę Cię bez słowa – Wziąłem głęboki wdech i opowiedziałem jej całe zdarzenie na korytarzu oprócz części o Potterze. Słuchała uważnie, a gdy skończyłem powiedziała - To nie jest dobry powód, a Ci Puchoni najwyraźniej byli nieźle wstawieni. Przynajmniej ten jeden – Schowałem twarz pomiędzy kolana i powiedziałem już spokojnie dalej trzymając się tej wersji

- Co nie znaczy, że nie miał racji – Byłem u kresu wytrzymałości, kiedy nagle powiedziała

- To nie wszystko, prawda? – Spojrzałem na nią, a ona patrzyła się na pudełko na łóżku – To jest, to co myślę? – Wzięła je do ręki i otworzyła wyjmując moją starą różdżkę – Tam był jeszcze On. Prawda? – Spojrzałem na nią milcząc, dając jej do zrozumienia, że ma racje – Wiedziałam, że poza tymi Puchonami coś jeszcze się zdarzyło – Położyła różdżkę na łóżku, a tuż koło niej pudełko

- Teraz już rozumiesz? Nie dam rady być z nim w jednym budynku. Na zajęciach jeszcze Go ignoruje zajmując się zadaniem, ale poza tym… już nie – Milczała i już chciałem wstać i wyjść, gdy westchnęła powiedziała

- A jeśli zmienimy Grafik… tak abyś nie miał dyżuru z żadnym Gryfonem ?

- To niczego nie zmieni

- Cóż nie przekonamy się jak nie zobaczymy – Powiedziawszy to ruszyła do wyjścia

- Ej, a ty dokąd? – Spytałem

- Do Teo? Zostawiłam go tam nawet nie uprzedziłam, że zaraz wrócę, a co ? – Odpowiedziała normalnym głosem jak by to była najnormalniejsza rzecz na świecie

- Rozwaliłaś mi drzwi. Mogłabyś je poskładać – Powiedziałem następnie odwróciłem się, aby poskładać rzeczy z powrotem na miejsce

- Masz różdżkę. Możesz sam to zrobić – Uśmiechnęła się – Dobrej nocy życzę – Po czym wyszła jak gdyby nigdy nic, za to ja usiłowałem sobie przypomnieć jakie to było zaklęcie – Wróciła wychylając się przez dziurę – Reparo… Draco, poważnie? – Popatrzyła na mniej jak na idiotę po czym się ulotniła. Za to ja wypuściłem powietrze, wziąłem różdżkę oraz rzuciłem na drzwi owe zaklęcie dawno nie czując się tak pewnie – Jednak nie ma to jak własna różdżka – Pomyślałem, a następnie rzuciłem zaklęcie, które sprawiło iż rzeczy składały się i wkładały do szafy.

Następnego dnia popołudniu miałem już nowy grafik, nawet nie łudziłem się, że to dobry pomysł, ale Pansy potrafi być upierdliwa. Mieliśmy właśnie wolną godzinę, wiec wyszliśmy na błonia. Poza tym nic szczególnego się nie wydarzyło. Dalej ignorowałem Zielonookiego Gryfona, choć jak mam być szczery czasem od niechcenia na niego patrzyłem i trzeba było przyznać tej wariatce rację. Ruda faktycznie się Go uczepiła jak jakiś szkodnik.  Jego samego jakoś to nie ruszało, ale nie można było powiedzieć, że był zadowolony. Z resztą to nie pierwszy raz.

- Ja mu naprawdę współczuję – Wtrąciła sama z siebie Pansy – Ruda jest jak mugolski kleszcz. Dobrze mówię Blaise ? – Zwróciła się do czarnoskórego chłopaka

- Pansy.. Kleszcza da się pozbyć, a ona.. cóż to beznadziejny przypadek .. - powiedział tonem jak by go to nie interesowało
- Nie macie niczego ciekawego do roboty ? – Spytałem wkurzony

- Hmm… - Zamyśliła się – Nie. Teo ma właśnie dodatkowe eliksiry. Poza tym powiedziałam, co sam myślałeś. A ty Blasie nie powinieneś mieć numerologii ? – Spojrzała na chłopaka

- Czysto teoretycznie ją mam, ale nie chciało mi się na nią iść –  Powiedział niby obojętnym tonem

- Przyznaj lepiej, że chciałeś popatrzeć sobie na rudą – Pokazała mu język, a ja natomiast tylko przysłuchiwałem się ich rozmowie

- Pff.. za kogo ty mnie masz, w życiu bym nie opuścił zajęć dla niej – Pansy zrobiła poważna minę

- Nie?  A szkoda, bo właśnie tu idzie – Powstrzymywała śmiech, a Zabini się wyprostował i poprawił, następnie Pansy zaczęła się śmiać – Idiota – Dalej się śmiała – Jak mogłeś pomyśleć, że się odkleszczyła od Pottera – Nie miałem ochoty wysłuchiwać ich wygłupów zwłaszcza, gdy chodziło o niego. Zamknąłem więc oczy i po prostu starałem się ich nie słuchać - Myślisz, że śpi ? – Spytała się szeptem

- Nie wiem. Nie siedzę w jego głowie – W pierwszej chwili miałem powiedzieć, że nie jednak Blaise kontynuował – Na serio zamierzasz mu Go dać? Nie będzie lepiej jak dasz sobie spokój

- Nie – Podniosła lekko głos

- Eh.. Jak uważasz ja sądzę, że będzie lepiej jak sobie darujesz i od razu spalisz ten list. Jakoś wątpię, aby go nawet przeczytał.

- Nie przeceniaj mnie Zabini. Robię to również dla ciebie

- Że też się na to zgodziłem…

- Zgodziłeś się na to ponieważ nie masz lepszego pomysłu

Nie wierzyłem w to co słyszałem.. Czyżby listy wysyłane były przez osoby, które uważały się za moich przyjaciół. Nie wytrzymałem i otworzyłem oczy, Wstałem, a oni popatrzyli na mnie ze zdziwieniem.

-  Zanim zaczniecie rozmawiać o czymś, co dotyczy osoby obok upewnijcie się, czy aby na pewno śpi – Powiedziałem z pogardą

- Nie rozumiem o co ci chodzi – Powiedziała dziewczyna. Spojrzałem na nią

- O listy, a o co innego – Zdenerwowała się – Heh.. a więc jednak. Jesteście obydwoje żałośni – Odszedłem słysząc oskarżenie Zabini'ego skierowane do dziewczyny ''Idiotka''. Później słyszałem jak Pansy mnie woła, ale nie reagowałem. Nie miałem ochoty iść na zajęcia, wiec skierowałem się do dormitorium z powrotem zacząć pakowanie.

Gdy nastał wieczór pojawiłem się w Pokoju wspólnym, w którym nie było o dziwo nikogo. Nikogo z wyjątkiem Pansy. Dalej miałem na sobie szatę, a kufer zmniejszyłem i schowałem do kieszeni. Popatrzyła na mnie próbując coś powiedzieć, lecz nim zdążyła ja ją wyprzedziłem

- Nie mam ochoty słuchać tego co masz mi powiedzenia. Chyba, że masz ostatni liścik na dowodzenia -

Milczała, a za raz później wyciągnęła i podała mi list. Prychnąłem i wziąłem go – Mam go spalić, czy dodałaś coś nowego? – Patrzyła na mnie pewna siebie ja zawsze. Wzięła wdech

- Otwórz, to się przekonasz – Powiedziała normalnym lecz drżącym tonem.

Otworzyłem go. Było w nim jedno krótkie zdanie.

Spotkajmy się o 23.00 tam gdzie zwykle…

Wiesz Kto..

Koniec  Części I

CDN….

Jak wam się podobało?

(Swoją opinię możecie wystawić w postaci komentarza)

_________________________________________________________________________________________________________________

Drodzy Czytelnicy!

Na początku chciałabym was przeprosić za to, że ostatnio nieźle pogmatwałam. Sama jestem na siebie wściekła i jak miała różdżkę dałabym sobie porządne Crucio.

Co  prawda tego rozdziału nie miałam w planie  rozbijać, ale trwało by to dłużej. I tak przewiduje, że II cześć nie pojawi się szybko… No, chyba że będę w stanie napisać coś z sensem (jakbym wcześniej pisała z sensem...)